Ujkowice - ruiny cerkwi "bramą do piekieł"?

Od dziesięciu lat mieszkam na "skraju świata". Czy wiedziałam co wybieram? Nie do końca. Prawdopodobnie przeważyły emocje nad rozumem. Oczarowało mnie światło zachodzącego słońca, skrzącego się w Sanie, zapach łąk, snujące się nad wodą smużki z jesiennych ognisk, stare orzechy zrzucające ogromne owoce i cerkwie... ukryte pod bujną roślinnością, stareńkie, pachnące spróchniałym, kilkusetletnim drewnem. Dawniej cały ten teren był stykiem wielu kultur. Wsie zamieszkiwała ludność rzymskokatolicka, grekokatolicka, wcześniej prawosławna i żydowska. Niemalże w równych proporcjach. To nie były zapadłe wsie, ale prężne miasteczka. Wiem co mówię, mijając wioski z kilkoma domostwami, gdzie nawet nie kręcą się ludzie, stare, zdziczałe sady... i ruiny cerkiewek, cmentarzy. Stale odwiedzam te dla mnie najważniejsze: cerkiew w Uluczu, w Piątkowej, w Posadzie Rybotyckiej, kapliczkę nad wsią Gruszowa... w Kotowie nie byłam już wieki. We wnętrzu cerkwi rosły młode drzewa... a teraz... Przypomniał mi się zwyczaj obsadzania kapliczek przydrożnych lipami w czterech narożnikach. Jak to pięknie wygląda, kiedy drzewa są już silne i dorodne, a kapliczka między nimi taka bezpieczna. Ale drzewa w kościołach, cerkwiach? Na zdjęciach pokazuję Wam ruiny cerkwi w Ujkowicach. To bardzo niedaleko. W tej samej gminie. Wiosną bardzo chciałam tam pojechać rowerem. Udało się. Są zdjęcia... a dziś dowiedziałam się, że to nie tylko szczątki świątyni, ale miejsce krwawej zbrodni, niewyobrażalnej nienawiści wyznawców jednej religii do drugiej, nietolerancji, głupoty... a nawet znalazłam porównanie "Brama do Piekieł". Miała to być brama do piekieł... ale się nie udało. Ale czy aby na pewno?

Aż żal serce ściska...