dziennik ogrodowy

Ostatnio, każdą wolną chwilę przeznaczam na ogród. Należało mu się... a mi również. Więc ja ostro cisnę, a on się poddaje. Trzeba było odświeżyć ścieżki, których kamienie wchłonęła ziemia, mimo mojego upodobania do naturalnych ogrodów przyciąć to i owo. Jednemu się całkiem poddałam - przędziorkowi. Zaatakował skalne jałowce (co widać na załączonym u góry zdjęciu) i raczej się to dobrze nie skończy. Jestem już pogodzona, że któregoś dnia podejdę do nich z siekierką. Tymczasem ulubiły je sobie ptaki. Uwiły w nich gniazdka. Doskonałe miejsce, tym bardziej, że Pan Jelewadzonka wypłoszył już wszystkie krety, nornice itp. I się nudzi, a tam się nie dostanie. Pośrodku ogród jest uporządkowany geometrycznie, bokami pozwalam mu się panoszyć ile wlezie ;o) Pilnie trzeba zająć się pergolą, chociaż jestem trochę oporna co do zmiany jej koloru. Każdy brąz będzie dla mnie zbyt ordynarny. Taka nadgryziona zębem czasu jest zdecydowanie ciekawsza... ;o) A ma swoje lata, ma... pamiętam, że jak kopałam doły, by wbetonować kotwy pod słupy, znalazłam w ziemi podkowę. Teraz wisi na domku z uśmiechem do góry.

Ogrodowa rzeźba Amelii :o) Czy ktoś zgadnie, co to jest? Zapomniała tylko o czymś NAJWAŻNIEJSZYM.

Tak naprawdę to nie ma kiedy usiąść :o) A przy tych brzózkach... hm... brzozach właściwie, Amelia uczyła się stawać i chodzić. Pamiętam, jak nimi trzęsła :o) Pod nimi jest "kopalnia" czterolistnych koniczyn.

A to... Pan Jelewadzonka we własnej osobie :o) Zdjęcie zrobione przez mojego brata Dariusza. Ale strzelił mu odstraszającą minę ;o)