Święta, święta i po świętach :o)

Nigdy nie lubiłam tego powiedzonka, ale... dziś nie mam nic przeciwko. Absolutnie nic. Powiem więcej. Nawet je lubię. Po raz pierwszy nie mam też wyrzutów sumienia, że nie odpisałam na smsy i maile z życzeniami, na które nie mogłam odpowiedzieć będąc żoną, matką, kucharką, sprzątaczką, dekoratorką, gospodynią, która miała dobę na przygotowanie domu do świąt. Dobę, bo tyle mi zostało po uporządkowaniu wszystkich pilnych projektowych spraw moich klientów. Dodatkowo w przygotowaniach pod nogami przemykał kocur, za nim Amelia i nie powiem, by mi pomagali :o) Jak co roku przyjmowaliśmy w Boże Narodzenie gości. Zauważyłam, że z roku na rok sprawia mi to większą przyjemność. Wcześniej się buntowałam, że to nie "moi goście", bo "moja rodzina" daleko... Starzeję się... przywykłam, spokorniałam. I doceniam, jak ważne są takie świąteczne spotkania. Czasem jedyne. Podczas świąt zawsze marzę o powrocie do DOMU moich RODZICÓW, że tylko tam tak naprawdę mogę poczuć magię świąt. Ale to się zmienia. Magia zależy od nas. To my ją tworzymy naszym dzieciom, a że przy okazji wierzymy w św. Mikołaja... czy to źle? Moi rodzice mieli w tym roku smutne święta. Darek sam w innym kraju, gdyby wiedział wcześniej, co los szykuje, pewnie by wrócił. Jutro pogrzeb mojego wuja, brata taty. Nikt przed świętami nie chciał się zlitować, by go pochować. My zostaliśmy tu, by mama męża nie była sama podczas świąt... Dobrze, że już po świętach. Codzienność jest znośniejsza. Niech tylko minie to wewnętrzne oszołomienie... bo czuję, że stąpam po chmurach i obijam się o gwiazdy.

 Wigilijny wieczór, nim zobaczyliśmy pierwszą gwiazdę...