Zauważyłam, że same obrazy nie wystarczają mi, by się „wysłowić”. Przygodę blogową zaczęłam dawno temu na Onecie. Do dziś mam tam trzecią odsłonę bloga z marną pozostałością. Zostało kilkanaście renderingów, kilka wierszy. Wyczyściłam wszystko z uczuć. Ludzie, których poznałam zlikwidowali swoje blogi z różnych przyczyn. Tam były dramaty, rzadziej komedie. Zostały tylko mailowe adresy. Często myślę o nich, nie każdego pamiętam, ale pamiętam wielu. Ciekawe, czy wrócili, czy nadal piszą. Może pod inną postacią. Zakładając tu bloga postanowiłam, że będę anonimowa, ale nie z imienia i nazwiska, to nikomu nic nie mówi, jeśli nie zna mnie osobiście. Postanowiłam nie uzewnętrzniać się. A już karygodnym będzie tworzenie nowego wizerunku siebie, jaką nigdy nie byłam i nie jestem. Wiele się zmieniło. Czuję, że nie wypada odpowiadać milczeniem na słowa kierowane do mnie. Może czas... na nowo zaufać? Przyznać muszę, że krępują mnie komplementy, może nawet czasem drażnią... jakby były dodane przez Ctrl+C i Ctrl V. To się czuje. Ale może czas w końcu napisać, podzielić się z kimś tym co piękne, co boli. Coś we mnie pękło. Można to nazwać „wszechmiarą”, która zmuszała do tak daleko posuniętej precyzji, że czasu na życie nie starczało. Natręctwo? Nie. Przekonanie, że bez tego świat się zawali. Powoli też uczę się mówić: NIE... bo nie umiałam. Już nie uciekam, bo nie mam od czego. Nie mam też dokąd. Wszędzie jest tak samo. Nie może być inaczej. Ziemię zamieszkują tylko ludzie i zwierzęta, dlaczego w innym kraju, na innym kontynencie miałoby mi być „lepiej”? Dlaczego w końcu z innymi ludźmi miałoby mi być „piękniej”? Wszyscy jesteśmy tacy sami. Musiałabym życia w innej galaktyce poszukać... i tam spróbować „doskonalej żyć”. Nigdzie nie uciekam, donikąd nie gonię. Amelia dziś zadała mi pytanie, jakie ja zadałam mojemu tacie w jej wieku będąc: Co jest za kosmosem? Zaczęłam, hm... (międzyczasie przez umysł przeleciała myśl jak błyskawica: Dzięki Bogu, że ona o to pyta) i kiedy wybierałam odpowiednie słowa, Amelia powiedziała, że wie, że mam się nie trudzić z odpowiedzią. Przyszłość. Hm... I na co człowiek te kopce usypuje, menhiry, kromlechy stawia, piramidy, wieże, pępków świata szuka, osi, drabin do nieba, do Boga? Tylko zamknąć oczy i wsłuchać się w siebie. W okamgnieniu przewędrujemy wszystkie galaktyki... myślą.
A co Sasnal chce nam powiedzieć? Zawsze uważałam, że jak nic nie mam do powiedzenia, lepiej nie tworzyć na siłę, dla samego aktu tworzenia, nie szukać tego, co dawno odkryte, nie zagadywać ozdobnikami. Owszem, kto bez winy niech pierwszy kamień rzuci... nie mogę, bo mi też to się zdarzało. Przed wiekami nie było fotografii, malarze trudzili się, by pokazać potomnym jak wspaniały był ten czy ów król, papież, biskup, itp. A teraz? Sasnal się nad rzutnikiem trudzi...
